امروز دوشنبه 9/11/91 وقتی اومدم دانشکده کسی ندیدم رفتم دانشکده خالی از دانشجو بود. تو  کتابخانه چند دقیقه ای با خودم خلوت کردم به کارهایی که در ترم اول انجام دادم و چه چیز هایی بدست اوردم فکرمی کردم از کارهایی که انجام داده بودم راضی بودم یاد حرف خواهرم افتادم که ترم گذشته فارغ التحصیل شده بود که بهم گفته بود قدر این روزها رو بدونم تا سر بچرخونی هفت ترمت تموم میشه و باید کوله بارت ببندی از دانشکده بری و این وسط فقط فقط خاطرات برای هم باقی می مونه برا همین دوست دارم در طول هفت ترم به طوری باشم که کمتر کسی از دستم ناراحت باشه خودم که اصلا اهل ناراحت شدن نیستم شاید ناراحت بشم ولی خیلی زود فراموش می کنم و در سطل زباله خاطراتم دفنش می کنم. میخوام در ترم دوم به فکر درس خوندن باشم اخه ترم اول خیلی سختی تحمل کردم کل امتحان گذاشته  بودم برا شب امتحان از مجموعه سازی بگیر تا دیگر درس ها مخصوصا درس استاد صابری رو.اوایل به 10 راضی بودیم به نیم ساعت خوندن بسنده می کردیم اما شرایط بعد از گرفتن نمره تایپ یا همون واژه پردازی تغییر کرد یعنی یه تصمیم کبری گرفتم تصمیم گرفتم که تا می تونم بشینم بخونم نمیدونم تایپم از خیلی از بچه های کلاس که نمره شون ازم بیشتر شده بود بیشتر بود تو کلاس هم  بیشتر وقت ها من بیشتر تایپ می کردم امانمیدونم چر ا نمره م پایین بود ولی نشستم شب امتحان به  جای نیم ساعت شب امتحان  خوندن تبدیل کردم به  نیم ساعت مونده به امتحان در س هارو خوندم و از نمره ای که گرفتم هم راضیم و امید وارم این اشتباهات ترم اول دوباره انجام ندم و قدر لحظه لحظه های این روز بدونم

ای دل! شدی سنگ صبوری برای همه.
همیشه شریک دردهایشان بودی و همنشین دل خرابشان..
همیشه لحظه های تنهایشان با تو تقسیم می شد و بغض های گلوگیرشان با گریه بر شانه های تو جاری می شد.  
ولی کاش می دانستند درد تو کمتر نیست، حال تو بهتر نیست..
کاش می توانستی فریاد زنی که تنهایی درد دارد و چه سخت است..
اما ملالی نیست!
شاید، شاید قسمتت این بود.
درد کشیده باشی تا بفهمی حال دلی را که درد امانش را بریده و بفهمی نگفته هایی را که پشت سنگینی یک بغض پنهان مانده.


 ********************

خدایا تنها مگذار دلی را که هیچکس دردش را نمی فهمد،
 چرا که خود می دانی چه سخت است تنهایی.